adamabel_afterimage

afterimage afterimage

photography fotografia

afterimage / prototype of the Sniffer object in the postindustrial architecture / Jedlina Zdroj 2010 afterimage / prototyp obiektu Sniffer w postindustrialnej architekturze / Jedlina Zdroj 2010

afterimage

photography / 2010

Afterimage is a photographic documentation of the action of putting the original model of the Sniffer into a post-industrial space. The session took place nearby an area of ceramic insulators factory where one of the first Sniffer objects had been made. The main site was a place where huge kilns were demolished, which emphasizes the technical origin of the work and extends the range of its interpretation. The Sniffer was being relocated from place to place, oscillating around the nest-shaped constructions, as if he was seemingly searching the area of factory architecture. As a result of this action, the immaculate white prototype of the object initiates a series of overlapping afterimages on multiple timelines. Firstly, nonexistent fragments of the architecture are crystalizing in the memory of the place. Secondly, they are overlapped by afterimages of a shining white intruder-object which, because of its short-lived form, is destined for slow disintegration, albeit in a different time range.

afterimage

fotografia / 2010

Afterimage to seria fotografii dokumentujących zabieg wprowadzenia oryginalnej matrycy obiektu Sniffer do postindustrialnej przestrzeni. Sesja zdjęciowa odbyła się na terenie fabryki izolatorów przemysłowych, w której powstawał jeden z pierwszych ceramicznych obiektów z tego cyklu. Główną scenerią było miejsce pozostałe po wyburzonych ogromnych piecach do wypału ceramiki. Kontekst otoczenia podkreśla techniczne pochodzenie pracy i poszerza zakres jej interpretacji. Sniffer przemieszczany z miejsca na miejsce, pozornie przeszukuje obszary fabrycznej architektury, oscyluje wokół form matryc-gniazd pozbawionych swojej pierwotnej zawartości. Działanie w efekcie stworzyło sytuację, w której idealny prototyp obiektu inicjuje serie przenikających się powidoków na kilku osiach czasu. Po pierwsze w pamięci miejsca krystalizują się fragmenty nieistniejących elementów architektury, która straciła swoje pierwotne funkcje. Po drugie przenikają je powidoki jaśniejącego nieskazitelną bielą obiektu-intruza, który swojej nietrwałej formie również skazany został na powolną degradację i materialne zanikanie, ale w zupełnie innym zakresie czasu.